Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer. In dit verhaal zullen we allerlei prachtige hoogtepunten opnoemen van onze reis in Zuid-Amerika. Maar tussen al deze hoogtepunten was er een zeer diep dieptepunt. In Buenos Aires kregen we het trieste bericht uit Nederland dat de hoofdredacteur van Quest, Angela's voormalige baas, is overleden aan een bacteriële infectie. Ze is 39 jaar en heeft drie kindjes. Beide hebben we voor haar gewerkt en waren compleet lamgeslagen door het nieuws. We kunnen het niet beseffen. Vaarwel Karlijn.

Zuid-Amerika

Buenos Aires baby! Wat een geweldige stad. Een perfecte ´laatste stop´ voordat we weer naar huis gaan. We willen niet naar huis! Maar goed, aan alles komt een eind. Wat hebben we de afgelopen weken uitgespookt? We hebben paardgereden, berg beklommen, in een woestijn geslapen en heel veel wijn gedronken. Te veel om op te noemen. Met een internationale groep van ongeveer 10 man reisden we in een omgebouwde Mercedes-truck van Lima (Peru) naar Buenos Aires in zes weken. We hadden twee gidsen. Juan, een Argentijn, en Toine, een Nederlander. Omdat we zo ongelooflijk veel hebben gedaan en gezien in zo'n korte tijd, zullen we alleen 3 hoogtepunten opnoemen.

Paardje rijden

Een zeker hoogtepunt was paardrijden in Estancia Los Potreros. Estancia is een landgoed van 2000 hectare met 600 koeien, 400 paarden en gauchos (Argentijnse cowboys). De eigenaar is een Argentijn, maar heeft een groot deel van zijn leven in Engeland gewoond. Dit heeft als bizar resultaat dat hij een gigantisch Engelse accent heeft. Zelfs de Engelsen in onze groep waren verbijsterd. Ons verblijf had dus een Anglo-Argentijnse twist: Engelse cottages, veel vlees, goede wijn en vriendelijk personeel. We verbleven drie dagen op het landgoed en hebben daar een geweldige tijd gehad. 's Avonds kookten we zelf, stookten we de openhaard of houtbranders op en genoten van we van de wijn die ook van het landgoed kwam. Overdag kregen we een paard onder onze kont.

Claudia wist van te voren niet helemaal zeker of het wel leuk zou vinden, zo'n paard. Maar na een dag ging ze galopperend heen! Het waren dan ook wel hele makkelijk paarden. Je kon ze met slechts 1 hand besturen en alle paarden volgden het paard van de gaucho. De tweede dag was er een lasso-wedstrijd. Er waren 5 kalveren, vier zwarte en 1 bruine. Terwijl de gaucho's ze opfokten, moest wij ze proberen te vangen met onze lasso. De bruine was een fles champagne waard. We kunnen met trots melden dat we de eer van Holland hebben verdedigd. Claudia lassode twee zwarte kalveren tegelijk, vergat los te laten en werd bijna over het landgoed meegesleurd. Angela lassode eerst haarzelf, maar nadat ze uit de web van touw was bevrijd, kreeg ze de bruine te pakken.

Twee flessen champagne voor de Nederlanders!! Yes! Met afgunst zeiden de Engelsen: 'Winnen de Nederlanders ook eens wat'. Inderdaad!

Een snufje zout

Een ander hoogtepunt was zout. Heel veel zout. In het westen van Bolivia ligt de grootste zoutvlakte ter wereld: Salar de Uyuni. Met een oppervlakte van 12.000 m2 en ongeveer 10 miljard ton zout, kan het met recht indrukwekkend genoemd worden. Omdat er zo veel 'wit' is, kun je er zulke leuke foto's maken!

De daaropvolgende dagen reden we met de truck door het Hoogland van Bolivia (de altiplano). We hebben nog nooit zo veel 'niets' in ons leven gezien. Wegen zijn er niet echt. Enkel het bandenspoor van onze voorgangers was een indicatie van beschaving. We hadden een gids nodig om door dit gebied heen te rijden, anders zouden we hopeloos verdwaald zijn geraakt. Op de 'altiplano' is het koud. HEEL KOUD! -15 graden ´s nachts! Koud dus. Op een gegeven moment hadden we wel een beetje genoeg van die hoogte. Het is zo vermoeiend om de hele tijd tussen 4000 en 5000 kilometer te leven. Je raakte snel uitgedroogd en hebt geen energie. De altiplano is prachtig, maar vaak namen we geen eens de moeite om de truck uit te stappen om een foto te maken. Te vermoeiend.

Trekking door de Andes

Als we nog een hoogtepunt moeten opnoemen (letterlijk) dan zeggen we in koor: de Incatrail.

Alle wegen leiden naar Rome, toch? In Zuid-Amerika leidden alle wegen naar Cusco, de oude Inca-hoofdstad. Zo liepen er ook verschillende 'trails' tussen het welbekende Machu Piccu en Cusco. Bijna al deze paden zijn verloren gegaan, maar slechts 1 bestaat nog voor een klein gedeelte en dat is de fameuze 'Incatrail'. Wij hebben deze niet gedaan. Te toeristisch. We hadden geen zin in file-verschijnselen en dikke Duitsers op ezeltjes met zuurstofflesen. Wij deden de 'community trail': drie dagen lopen door het Andesgebergte, slapen in tentjes, schijten in gaten in de grond. En op de locals na geen mens te zien. Het hele idee van de 'community trail' is dat een gedeelte van de opbrengst naar de locale bevolking gaat. Onze groep bijvoorbeeld bracht twee toiletten mee voor de basisschool. En geloof ons, die hadden ze nodig. Als dank zongen de super schattige kindjes, die zich duidelijk al weken niet hadden gewassen, liedjes voor ons. Tijdens de tweede trekking-dag bereikten we 4800 meter hoogte. Toch wel een beetje trots keken we uit over de vallei, gletsjers en meren. Het was letterlijk een hoogtepunt. De laatste dag hingen we toch nog een beetje de toerist uit en bezochten we het indrukwekkende Machu Piccu.

Dragoman

De overland-tour door Zuid-Amerika was de eerste geplande trip tijdens onze wereldreis. Tot die tijd hadden we alles op eigen houtje gedaan. Het was dus even wennen dat ineens alles geregeld werd, maar de tour is erg goed bevallen.

Het was een mooie manier van reizen met zo'n oude truck: in het niemandsland kamperen, zelf koken, kampvuurtje maken. We hadden ontzettend mazzel met de groep. Het was een jonge groep met leuke mensen. Bij één van de Engelse meisjes, Sarah, mogen we nog twee dagen in Londen blijven slapen voordat we weer naar huis gaan. Bij het ´truckleven´ hoorde ook een hoop drama. Soms leek onze bus wel een soap. Ten eerste konden we de Argentijnse gids, Juan, niet uit staan. Het was echt zo´n zelfingenomen, arrogante, nationalistische klootzak. We hadden ontzettend veel moeite om met hem te communiceren en elke vraag die we hem stelden, was hem eigenlijk te veel. Hij probeerde de hele bus te versieren. Bij één van de Engelse meisjes, Lucy, lukte dat. Toen er een Franse vrouw van in de dertig zich bij de groep voegde, ging Juan rustig over met het versieren van haar. En daarna, tijdens een avond uit in Buenos Aires, zoende hij weer met Lucy. Dit was voor de Française een goede reden om stampend naar Juan toe te lopen en haar drankje in zijn gezicht te smijten. Wat een drama! En dit was nog maar één aflevering uit de 'Dragoman-soap'.

Buenos Aires

En nu zijn we in het prachtige, historische, bruisende en hippe BA. We zitten in een hostel midden in de 'Soho-wijk' van de stad: Palermo. Een opkomende wijk met boetiekjes, boekenwinkels, koffietentjes, tangoscholen en lekkere restaurants. Een beetje de Jordaan van Buenos Aires. We hebben een keuken en kunnen dus lekker zelf koken. Het is hier nu winter, maar het is er fijn. Rond de 10 graden en een zonnetje. We hebben al gemerkt dat de winkels hier veel te leuk zijn. Angela heeft inmiddels 5 jurken gekocht en Claudia heeft een vintage leren jas en een prachtige nieuwe ring. Verder gaan we tango- en yogalessen volgen. We vermaken ons wel!

En we gaan nog niet naar huis ...

Aan alles komt een eind. En dat zal om precies te zijn op zaterdag 14 augustus om 19 uur zijn, vlucht EZY3005. Dan landen wij in Amsterdam. We verwachten spandoeken!

Alle andere foto's van Zuid-Amerika zijn hier te bekijken.