La Selva (de jungle)

Nadat onze hersentjes een week lang overuren hadden gedraaid met de 6 uur Spaanse les per dag in Quito, mochten we een beetje bijkomen in de Ecuadoraanse jungle. De 6 uur les waren verlaagd naar 4 uur per dag en de drukke stad had plaats gemaakt voor de tropische geuren van de jungle.

We voelden ons al snel op ons gemak in de verlaten jungle. Zelfs het feit dat het hier wemelde van de vreemdste diersoorten was een leuke bijkomstigheid. Zo heeft Angela vriendschap gesloten met een tarantula en speelden we iedere avond scrabble met de huis-tapir genaamd Christina.

Ook het bewonderen van de drie meter lange kaaiman was appeltje-eitje voor ons. Met een wankel bootje gingen we met onze gids Byron in het pikke donker de Amazone in, opzoek naar krokodillen. Alleen 's nachts laten deze beestjes zich zien. Onze zoektocht werd rijkelijk beloond met een joekel van wel drie meter lang. Het enige beestje waar we tijdens ons verblijf in de jungle geen vriendschap mee hebben gesloten is de mug! 'Ik heb geen anti-muggen-spray nodig', waren de zelfverzekerde woorden van Angela.

Bijzonder eten

Naast een hoop nieuwe dieren hebben we ook veel nieuwe vruchten ontdekt. Zo hebben we de vrucht van de cacaoplant gegeten, cactusvruchten zijn ook lekker en er zijn zo veel tomatenvruchten! De meeste namen van deze vruchten zijn al snel aan ons voorbij gegaan maar eentje hebben we onthouden: de 'Claudia'. 'Claudia' is een kleine, zure pruim. Maar nadat je kennis met haar gemaakt hebt ben je verkocht!

Dat je ook met vruchten kan schilderen was nieuw voor ons. Iedereen kan zich vast wel het beeld voor zich halen van de aap Raviki die in zijn boom een noot openslaat en met het rode sap de kleine Lion King op de boom schildert. Dit ritueel hebben wij ook meegemaakt. Alleen bevonden wij ons niet in Afrika in een boom maar 'gewoon' in de jungle van Ecuador en was ons tekenvlak geen boombast maar onze eigen huid. Onze gids had er veel plezier in om onze blanke gezichtjes te voorzien van de gekste krabbels. Maar 'voor wat hoort wat' en al snel zat ook zijn gezicht onder de rode verf.

Tijdens de laatste wandeling heeft Claudia nog meer tekenmateriaal ontdekt in de jungle: de 'stempel-vrucht'. Deze prachtige vrucht wordt gegeten door apen, maar is voor ons mensen een waar spektakel van kleuren en chemische processen. Zodra je een stukje van de vrucht afsnijdt begint hij te 'bloeden'. Het witte bloed wordt door textiel opgenomen en laat een mooie bloemachtige stempel achter. Deze permanente afdruk verandert in een rap tempo van wit naar geel, naar bruin en uiteindelijk naar zwart. Claudia kon er geen genoeg van krijgen en haar kleren zaten al snel onder de stempels. Bij terugkomst in de lodge, werd ook Angela mooi versierd.

We hebben ontdekt dat Ecuadoranen gek zijn op 4 dingen: Soep, jugo (sap), rijst en mais. Dit verschijnt dan ook in verschillende hoedanigheden bij elke maaltijd op tafel. De lunch is hier heel belangrijk en dus heel uitgebreid. Te beginnen met een soep, en dan niet zo'n waterig drapje, maar een goed gebonden soep van asperges, bonen, spinazie, aardappelen, mais of iets dergelijks. De vindingrijkheid is enorm, want we hebben geen enkele keer dezelfde soep voorbij zien komen. Na de soep volgt altijd een bord met een stuk vlees en aardappelen of pasta. Tegelijkertijd verschijnen er op tafel een stuk of 3 bijgerechten waarvan er één altijd rijst is. Bij speciale gelegenheden of in het weekend is er kans op nasi. Als toetje (ja ze doen hier ook aan toetjes tijdens de lunch) krijg je een stuk fruit. Hierin zijn ze alleen niet zo vindingrijk, de ananas en meloen kwamen op een gegeven moment onze neus uit. Het avondeten was meestal een slap aftreksel van de lunch, inclusief de soep, verse sap en RIJST. Vaak waren het zelfs de restjes van de lunch. Het ontbijt was in onze ogen nogal vet, iedere ochtend croissantjes, gebakken eieren en Ecuadoraanse kaassoufflé. Gelukkig maakte de verse sapjes een hoop goed.

Een ander product waar ze helemaal gek op zijn, is mais. We hebben deze gele korrels nog nooit op zoveel verschillende manieren voorbij zien komen: als soep, in de soep, als zoete kolf, als zoute kolf, gekookte korrels, gebakken korrels, gepofte korrels, gepofte gekookte korrels. Soms zelfs allemaal tegelijk op tafel geserveerd. Op een gegeven moment scheten we zelfs gele korrels.

La playa

Vamos a la playa! Onze voorstelling van zonovergoten stranden en een bruisend uitgaansleven werd snel na onze aankomst in Puerto Lopez aan diggelen geslagen. Misschien is het niet het seizoen, misschien hadden we pech, maar er was geen zon. We sliepen in het uitgestorven plaatsje Porto Rico (blijkbaar een populaire naam) waar weinig tot niets te doen was. Maar goed, geen ramp, want we waren daar om Spaans te leren. Como estas? Buenos Dias! Twee zinnen hebben we vaak gebruikt: 'No comprendo' (ik begrijp het niet) en 'No sé' (Ik weet het niet). Deze basisvaardigheden leken ons voldoen om nog 2,5 maand door Zuid-Amerika te reizen.

Zie foto´s