Fiji

Na Nieuw-Zeeland was het tijd om de rest van Polynesië te gaan ontdekken. Al eiland-hoppend vlogen we richting het oosten. We begonnen met een weekje strand op Fiji. De eilanden van Fiji zijn mooi, maar onze monden vielen niet open van verbazing. Waren we verzadigd door schoonheid? Hadden we inmiddels te veel mooie stranden en eilanden gezien? We weten het niet precies. Wellicht voelden we ons beperkt in onze vrijheid. Drie keer per dag werd er eten geserveerd, om een vast tijdstip. Wilde je iets te drinken? Dan moest je woekerprijzen betalen. We kwamen net vanaf Nieuw-Zeeland waar we een maand lang in volledige vrijheid hadden geleefd. Vast zitten op een eiland voelde ineens als een beperking, niet als een genot. Gelukkig duurde dit gevoel niet lang. Naarmate de week vorderde, begonnen we te ontspannen en het ultieme genot van het nietsdoen weer te waarderen.

De bewoners van Fiji staan bekend om hun eeuwige glimlach. Ze lachen inderdaad veel, maar wij vonden het een schijnheilige glimlach die weinig oprechtheid uitstraalde. Het was ook een vermoeide glimlach. Moe van de toeristen die jaar in jaar uit zich heer en meester voelen op deze stukjes paradijs. Te moe om elke keer die verwende en dronken backpackers te vermaken. We stelden onze mening bij toen we naar een ander, veel rustiger, eiland gingen. De lodge op dit eiland was een familiebedrijf en de medewerkers hadden duidelijk meer plezier in hun werk.

Vanaf de lodge was het 10 minuutjes lopen naar het dorp. Het dorp heeft slechts 600 inwoners, maar wel 3 kerken. Angela heeft in één van die kerken een dienst bijgewoond. Een 'kerk' is overigens een nogal groot woord. Men neme vier omgehakte palmbomen, vier golfplaten een tafel met een kleedje, een geluidsinstallatie en voila: men heeft een kerk. Al zingend, springend en swingend namen de dorpsbewoners deel aan de dienst. Een vrouw die naast Angela zat, haalde een totaal uiteengevallen bijbel tevoorschijn waar ze af en toe iets in markeerde. Ondertussen kroop een meisje, haar kind, van nog geen jaar oud over de losliggende blaadjes. Ze had als voornaamste taak op zich genomen om met de stift enkele mooie patronen om haar moeders witte jurk te tekenen.

De laatste twee dagen op de Fiji-eilandjes brachten we door in twee prachtige resorts. Heerlijk eten, bakken in de zon en als dagelijkse oefening: in vijf minuten het eiland rondlopen. Fiji rocks!

Voor foto's klik hier

Frans Polynesië

Het paradijs bleek toch niet zo paradijselijk te zijn. Begrijp ons niet verkeerd, de eerste indruk is prachtig. Azuurblauw water, koraal zover je kunt kijken, een vruchtbare vulkanische grond waar de mooiste planten en bloemen op groeien. Het paradijselijke cliché kun je in volle glorie terugvinden in Frans Polynesië. Rijke vakantiegangers leggen veel geld neer om naar het paradijs af te reizen en zich te laten verwennen in hun luxe hut gebouwd boven het mooie water. Als backpakker kom je ook naar de eilandengroep om het paradijs te aanschouwen, maar we hadden snel door dat achter deze ogenschijnlijke droomwereld grote problemen verborgen lagen.

Raar. Met dit woord is Moorea heel goed te omschrijven. Het was moeilijk om hoogte te krijgen van de plaatselijke bevolking en met name de mannen lieten een onbehaaglijke gevoel bij ons achter wanneer ze met een vreemde blik in hun ogen vanuit hun 4x4 'Bonjour' naar ons riepen. Zelfs de honden waren raar. Midden in de nacht gingen ze met tientallen tegelijk keihard janken en blaffen. Wij waren tot de conclusie gekomen dat alle honden elke nacht bij elkaar kwamen voor een vergadering. Het geluid was bijna oorverdovend. Raar waren ook de sporen van vergane glorie die we overal op het eiland tegen kwamen. Tijdens een strandwandeling van ongeveer 3 kilometer vanaf onze camping kwamen we 3 verlaten bungalowparken tegen, een verwoeste Club Med en verschillende in onbruik geraakte stukken grond. Stuk voor stuk prachtlocaties waar door ondernemers in Europa miljoenen voor neergelegd zou worden: wit strand, palmbomen en een prachtige zonsondergang.

Waarom wordt een eiland met zoveel potentie niet beter benut? Voor backpackers zou het een ideale bestemming kunnen zijn. Er is genoeg campinggrond en de boot vanaf Tahiti is niet duur. We spraken hier onder andere over met Barbara en Helen. Barbara is een Frans/Spaans en reist al negen jaar. Op dit moment reist ze al weer 2 jaar samen met Helen, een Engels meisje. Hun instelling is simpel: reizen en ervaren. Om aan geld te komen, verkopen ze hun zelfgemaakte sieraden of zoeken ze tijdelijk een bijbaantje. Hun vanzelfsprekende gulheid was heel inspirerend. Veel geld hadden ze niet en toch mochten we altijd mee-eten, kregen we overheerlijke pannenkoeken en met knoflook doordrenkte pasta.

De meiden werden vaak vergezeld door Hiti, een local die werkelijk overal goed in was. Hij kwam regelmatig langs met gigantische vissen en kreeften die hij zelf in een roeibootje gevangen had tussen het koraal. Ook kon hij goed koken, hout bewerken, stenen graveren en riet vlechten. Een Polynesische superman, maar het is wederom een cliché om te denken dat alle mannen daar zo zijn. Overgewicht is een groot probleem en de jongere generatie, onze generatie, heeft de oude ambachten nooit geleerd. De enige ambacht die zij kennen is het kweken van wiet. Iets dat niet zo ingewikkeld is, omdat werkelijk alles daar groeit.

Frans Polynesië wil graag onafhankelijk zijn van Frankrijk. Hoewel het officieel niet 'Frankrijk' is, is het wel Frans grondgebied. Ergens valt deze onafhankelijkheidsbeweging wel te begrijpen. De Fransen op Moorea hadden een behoorlijke 'air'. Net als alle andere Europeanen die ooit een koloniaal bezit hebben gehad, zit het koloniaal gedrag in hun bloed. Aan de andere kant hebben de Polynesiërs geen benul hoe ze een moderne maatschappij zonder corruptie moeten leiden. Terug naar hun visvangende cultuur kunnen ze niet, want ze hebben de drugs al ontdekt. De vader van Théo zag de toekomst voor Frans Polynesië somber in. Théo is een dertienjarige Franse jongen die nu al drie jaar op Tahiti woont. Zijn ouders waren zo vriendelijk om ons naar het vliegveld te brengen. We waren 6 uur te vroeg op het vliegveld, maar waren blij dat we een lift hadden gehad. Toch wel aardig van die Fransen. Geheel onverwachts stonden ze een kwartier later weer voor onze neus. Théo had zijn vader erop aangesproken dat hij de twee Nederlandse meisjes uit had moeten nodigen voor het avondeten. Zijn vader was het met hem eens en ze zijn terug gereden. Weer een kwartier later stonden we naar de zonsondergang te kijken vanaf de veranda van hun huis. Wat een heerlijke ervaring.

Onder het genot van een wijntje en een heerlijk diner legden de ouders van Théo uit dat de Franse regering gebukt gaat onder een groot schuldgevoel ten opzichte van Frans Polynesië. Onder president De Gaulle zijn er verschillende atoomproeven geweest die vandaag de dag nog steeds slachtoffers eisen. Kanker is een groot probleem. Dit schuldgevoel werd enkele jaren geleden door de Franse regering afgekocht met een gigantisch geldbedrag. Dit geld verdween in de zakken van corrupte regeringsleiders en het toerisme, dat eigenlijk een boost had moeten krijgen met dit geld, takelde nog meer af. 'Tegenwoordig is de prijs/kwaliteit verhouding in het toerisme zoek. Je betaalt te veel voor wat je krijgt', zei de vader van Théo. Het resultaat is dat veel hotels leeg staan en alleen de grote ondernemingen zoals het Hilton en Sofitel hun hoofd boven water kunnen houden. De kleinere, lokale ondernemingen staan aan de rand van de afgrond. Eigenaren maken slechts een kleine winst en hun zonen hebben al lang hun conclusie getrokken. Zij hebben inmiddels een wietplantage waar ze het vijfvoudige mee verdienen.

Los van de problematiek in Frans Polynesië kunnen we met volle overtuiging zeggen dat Moorea een heerlijk rustig eiland is waar je zonder je schuldig te voelen helemaal niets kunt doen. De mooiste toeristische attracties, het strand en de zee, kun je zeer gemakkelijk liggend/slapend/lezend ervaren vanaf je handdoek of dobberend boven het koraal. FIJN!

Voor foto's klik hier

Paaseiland

Volendam in de Stille Oceaan

Paaseiland heet Paaseiland omdat Jacob Roggeveen en zijn Nederlandse matrozen het op paaszondag in 1722 ontdekte. Dat is ook gelijk de enige invloed die de Nederlanders hebben gehad. De bevolking zelf heeft het eiland naar die ene strandtent in Bloemendaal aan Zee vernoemd: Rapa Nui. De Polynesiërs zijn een behoorlijk trots volkje en zullen de naam 'Easter Island' nooit gebruiken. Ook zullen ze nooit zeggen dat ze Chilenen zijn. Het liefst zijn ze onafhankelijk van Chili en er is een onafhankelijkheidsbeweging die actief protesteert. Met een bevolking van 3000 man is het moeilijk een druk eiland te noemen. Er is één dorp en iedereen kent elkaar. 'Ons kent ons' in zijn meest extreme vorm, want het volgende eiland ligt 2000 kilometer verderop. Zolang je niet uit Chili komt zijn de mensen ontzettend aardig. Wij sliepen in een homestay, bij Cecilia in huis. Zij woont daar met haar kleindochter, de vriend van de kleindochter en hun kindje. In casa de Cecilia verbleven hele gezellige gasten. Victor was daar één van. Zijn oorspronkelijke plan was om drie weken naar Rapa Nui te gaan, maar hij zat er inmiddels al twee maanden. Victor is een Chileen en de plaatselijke bevolking was dan ook niet echt aardig tegen hem. Hij kon daar echter wonderbaarlijk goed mee om gaan. Elke keer wanneer de kleindochter en haar vriend een nare opmerking maakten, zei hij gewoon niets en bood vervolgens aan om thee voor ze te zetten. Met Cecilia kon hij wel goed opschieten en wij mochten haar ook graag.

Go Rapa Nui, Go!

De eerste avond bewonderden we schattige tieners met donssnorretjes in de plaatselijk gymzaal. We hadden het geluk dat het Frans Polynesische basketbalteam dezelfde dag was overgevlogen om op Rapa Nui een wedstrijd te spelen. Het verschil in mentaliteit werd tijdens de wedstrijd duidelijk zichtbaar. De spelers van Rapa Nui waren gedisciplineerd, speelden strategisch en met explosieve energie. De Frans Polynesiërs sjokten achter de bal aan, liepen vaak te giechelen en speelden vals zodra ze de kans kregen. Kamita, de vriend van de kleindochter, had een logische verklaring voor het verschil in mentaliteit. Rapa Nui is niet, zoals de meeste eilanden van Frans Polynesië, omringt met een koraalrif. Dit maakt de zee zeer woest en gevaarlijk om op te roeien. Volgens Kamita zit kracht en discipline in de genen, omdat de bevolking al eeuwen heeft moeten voortbewegen op de woeste zee. De Frans Polynesiërs daarentegen hebben altijd kunnen dobberen boven hun koraalrif. Dit zal vast niet de volledige waarheid zijn, maar na wat wij hadden gezien op Moorea klonk het zeer aannemelijk. Op Moorea waren veel dikke mensen en kinderen. De enige dikke mensen die we op Rapa Nui hebben gezien waren twee oude oma's die met hun armen rustend op hun buiken over de toeristen aan het roddelen waren. De mannen op het eiland zijn slank en gespierd en de hele dag in de weer. Surfen, duiken, skateboarden en paardrijden horen bij de dagelijkse bezigheden. We zagen heel veel kinderen buiten. Als ze niet aan het surfen waren, waren ze aan het voetballen of basketballen. Een groot verschil dus met Moorea, waar we vooral mensen niets hebben zien doen.

Grote stenen reuzen

Als toerist komt je naar Rapa Nui om de mysterieuze beelden te bewonderen. Hoewel we het eiland vooral zullen herinneren als een plek waar we ons ontzettend op ons gemak hebben gevoeld tussen locals, hebben we natuurlijk ook de toerist uitgehangen. Dit deden we samen met Nicolas, een Fransman die in Australië woont. Met z'n drieën huurden we een auto en hebben daarmee het hele eiland bekeken. Het was een bewolkte en redelijk koude dag. De zee was zwart en woest. Het waaide. Wat een verschil met Frans Polynesië! Ook groeit er bijna niets op het eiland. Soms leek het net alsof we in Schotland waren.

Die dag bewonderden we tientallen moai's, stenen beelden die uit de Rano Raraku vulkaan zijn gebeiteld. Vervolgens werden ze naar de kust gerold en rechtop gezet. Hoe deze immense beelden de kust hebben bereikt en hoe ze omhoog zijn getakeld is nog altijd een mysterie. Bijzonder was het in ieder geval wel. Wij hadden verwacht ongeveer tien van die beelden te aan te treffen, maar er bleken er rond de duizend te zijn.

's Avonds kookten we voor Nicolaas en Victor in de keuken van Cecilia. En we sloten de dag af met een dansvoorstelling. Geconcentreerd keken we naar de rieten rokjes van de mannen. Zouden ze er iets onder aan hebben? Claudia: 'Nee, ik denk het echt niet'. Angela: 'Dat zou wel een risico zijn'. Claudia: 'Hmm, misschien zien we het als ze zo weer gaan springen.' Angela: 'Shit, ik zag het bijna!' De volgende dag legden we deze lastige kwestie voor aan Victor. Het verlossende antwoord: ze droegen strings.

Dansen met de locals

Onze laatste avond op Rapa Nui was een onvergetelijke avond. Na een uitgebreide uitwisseling van kennis over drankspelletjes met Victor en de andere gasten van de homestay, gingen we naar een lokaal feestje. Claudia was de dag ervoor uitgenodigd door de vrouw van de wasserette. Dansen is zeer belangrijk in de Polynesische cultuur. De muziek en dans is in heel Polynesië (trek een driehoek van Fiji naar Nieuw-Zeeland en Paaseiland) lijkt ontzettend op elkaar. Op 'Tama tama toa tama'-klinkende liedjes wordt er traditioneel gedanst. Of op Hame Oeba Hame-klinkend. Of Sama Toa Sama. Zoiets in ieder geval.

Hoewel wij als echte Hollandse meiden met stijve heupen, gebrek aan ritme en lompe dansbewegingen de sensuele Polynesische dans amper konden nadoen, vonden de mannen van Rapa Nui ons evengoed zeer 'exotisch'. Altijd leuk om 'exotisch' genoemd te worden terwijl je omringd wordt door prachtige Polynesische vrouwen die een heupsouplesse hebben waar je U tegen zegt. Een bandje produceerde vrolijke gitaarmuziek en na elk nummer kwam er een andere man vanaf de kantlijn om met ons te dansen. We hebben werkelijk met alle categorieën gedanst: jong, oud, dik, klein en dronken.

Enkele professionele dansers, die eerder die avond een show hadden gegeven, hadden het nog niet aangedurfd om ons te benaderen. Leunend tegen de muur keken de Alfa-mannetjes toe, wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Toen wij een nummertje even met elkaar aan het dansen waren om bij te komen van al het mannelijke geweld, pakten de wolven hun kans. Met z'n tweeën kwamen ze vanaf de kantlijn aangesprongen. Er was duidelijk sprake van een strategisch doordacht plan ('Jij pakt de blonde, ik pak de brunette').

De traditionele dans op Rapa Nui is een soort rollenspel. De man laat al springend, heupwiegend, borst kloppend en benen swingend zijn mannelijkheid zien. De vrouw danst tegenover hem in een merengue-achtige stijl en met sierlijke armbewegingen. Dit was niet alleen ontzettend cool om te zien, maar ook heel leuk om te doen. Het Alfa-mannetje dat Angela had versierd zei niet veel, maar sprak duidelijke taal: 'I want you. Do you want me or another man?' Enigszins verbaasd door zijn discretie, bedankte Angela hem vriendelijk en dat betekende ook gelijk het einde van de dans. Hoopvol keken zijn vrienden hem aan toen hij terugliep naar de kantlijn, maar de afgewezen danser schudde zijn hoofd. Zijn vrienden reageerden vervolgens alsof een voetballer een penalty had gemist. Claudia danste nog gezellig door met haar danser. Bij sommige nummers sprong zijn gezicht op herkenning en begon hij spontaan ingestudeerde heupbeweginen te maken. Al met al was het een mooi schouwspel.

De dansers vonden het overigens maar niets dat we ook veel met Victor dansten. Volgens de Polynesiërs had hij als Chileen het recht niet om met ons om te gaan. Wederom typisch gedrag richting Chilenen. Jammer voor de Polynesiërs, want Victor is een goede danser en we hebben veel met hem gelachen. Met een ego groter dan we konden tillen gingen we midden in de nacht terug naar Casa de Cecilia. De machomannen lieten we achter en onze kleine Chileen namen we mee. Die nacht sliepen we twee uurtjes. We hadden wallen onze ogen en maagpijn van de drank toen Victor ons de volgende dag in de keuken stond op te wachten met een ontbijtje en zelfgemaakte jam. Een mooie start van een zeer vermoeiende dag. We vlogen die dag van Rapa Nui naar Santiago en van Santiago naar Lima. Na een kort nachtje vlogen we verder naar Quito. Daar zijn we nu druk bezig met onze Spaanse taalcursus. Over drie weken spreken we het vloeiend. Adios!

Voor foto's klik hier