Nieuw-Zeeland is een prachtig land. 'De natuur is zo ongelooflijk mooi dat het soms pijn doet aan je ogen'. Dit zei een jongen uit Panama tegen Angela toen we nog in Sydney waren. En er was niets te veel gezegd. Overal zijn plekken die er zo bijzonder uitzien dat het net lijkt alsof je door een pretpark loopt. Dit gevoel kregen we onder andere op White Island, een actieve vulkaan bij de oostkust van het Noordereiland. Ook kregen we dit gevoel toen we op de gletsjer liepen in Franz Josef. Een enorme speeltuin van ijs waar we als Alice in Wonderland op ontdekkingstocht gingen.

Maar voordat we onze hoogtepunten van Nieuw-Zeeland langslopen, hebben we eerst een les voor alle mensen die hier ooit naar toe willen komen. Het is namelijk best lastig om locals te ontmoeten. Er zijn maar 4 miljoen mensen op een gebied dat 8x groter is dan Nederland. Wij hebben echter 3 manieren gevonden om zelfs in de kleinste gehuchten vrienden te maken.

Les 1: Ga naar Thailand voordat je naar Nieuw-Zeeland gaat. Loop daar een bacterie op in je maag. Dit moet niet al te ingewikkeld zijn in Zuidoost-Azië. En vlieg dan zo snel mogelijk naar Nieuw-Zeeland zodat je daar nog steeds ziek bent. Zoek vervolgens een klein dorp uit op het Zuidereiland, 'Fairly' bijvoorbeeld. Ga daar naar de dokter en laat hem je vertellen dat je 4 dagen in die plaats moet blijven om uit te zieken. Claudia koos ervoor om deze methode toe te passen. Hoewel ze behoorlijk ziek is geweest van de bacterie in haar maag (en nog zieker werd van de verplichte 5 liter water drinken per dag) heeft ze wel unieke momenten met de locals meegemaakt. Zo heeft ze een gezellig gesprek gehad met de lokale dokter die haar nerveus en met schaamrood op de kaken vertelde dat ze de komende tijd alleen veilige seks kon hebben. Voordat Claudia kon antwoorden dat ze natuurlijk geen seks heeft voor het huwelijk, zei de dokter: 'Oh, maar jij bent Nederlands. Ja, die doen het altijd veilig. Dus er is vast geen probleem.' Toch fijn om te weten dat wij Nederlanders een goede reputatie hebben aan de andere kant van de wereld.

Niet alleen Claudia kon profiteren van deze methode om locals te ontmoeten. Omdat Angela door Claudia's ziektebed vanzelfsprekend in Fairly moest blijven, heeft ook zij unieke momenten met de locals gehad. Het is nu herfst in Nieuw-Zeeland en op het Zuidereiland is het dan niet echt warm. Koud is eerlijk gezegd een beter woord. Om toch een beetje warm te blijven, sloot Angela zich op in de televisieruimte van de camping. Op een dag kwamen er 4 mannen binnen die vroegen of ze cricket mochten kijken. 'Nou Nee', dacht Angela, maar ze zei: 'Natuurlijk!'. Die 4 mannen bleken onderdeel te zijn van een grote groep wielrenners. 4 mannen werden er 8 en 8 mannen werden er 17. Inmiddels waren ook hun vrouwen erbij komen zitten. Het werd snel gezellig met chips en wijn. Angela, die al een tijdje geen alcohol had gedronken omdat er geen lekkere wijn is in Zuidoost-Azië, vond het ook heel gezellig. Eén van de wielrenners kondigde aan dat het tijd was voor 'het spel'. Het spel heette: 'Gooi de regenlaars'. Wellicht verraad de titel de inhoud van het spel al een beetje, maar we moesten een regenlaars zo ver mogelijk over het campingterrein gooien. Om het spel eerlijk te houden, gooiden de mannen met hun linkerhand. De prijs: een GOUDEN regenlaars. Wat een geweldig spel. En wat denk je? Angela won de Gouden Regenlaars! Maar of het kwam omdat ze zo goed kon gooien..??

Les 2: Rijd zo'n 200 procent harder dan de toegestane snelheid. Deze methode levert een interessant dialoog op tussen een local (smeris) en een toerist (wij). Aan de wegen in Nieuw-Zeeland moet je even wennen. Ten eerste rijd je aan de linkerkant van de weg, ten tweede zijn het bijna allemaal tweerichtingsverkeer-wegen en ten derde is het heel normaal dat een weg waar je '100' mag overgaat in een weg waar je '50' mag. We reden over een weg die door de relatief grote stad 'Nelson' ging. Hoewel we eerst door het industriegebied van de stad reden, was de weg alweer overgegaan naar '50'. Dit laatste hadden we niet helemaal in de gaten. Een politieman die met een laser langs de kant van de weg stond, had de met bloemen bedrukte hippiecamper echter wel in de gaten.

De agent deed een poging om de de camper van de weg te halen, maar tevergeefs. We hadden niet door dat er een politieauto achter ons reed. Angela dacht wel steeds: 'Wat maken mijn remmen een raar geluid', maar dacht er geen moment aan dat Nieuw-Zeelandse sirenes zo zouden kunnen klinken. Ook dacht ze toen ze door haar beslagen achterruit keek: 'Dat is gek, die auto achter ons heeft allemaal blauwe en rode lichten in zijn auto'. Toen ze nog eens goed keek, zag ze een man zitten die druk aan het gebaren was. 'SHIT DE POLITIE!'. Inmiddels had de politieagent al enkele kilometers achter ons gereden. 'So sorry, I didn't saw you', was ons antwoord toen we het raampje naar beneden draaide. 'Je reed 91 waar je 50 mag', zei de politieagent, 'Dat betekent dat je gediskwalificeerd wordt van de weg en dat je rijbewijs wordt ingenomen. Mag ik je rijbewijs zien?' Angela liet haar rijbewijs zien en legde uit dat ze natuurlijk nooit te hard had gereden als ze had geweten dat de snelheid naar 50 was veranderd. Gelukkig werden we gematst. Angela mocht haar rijbewijs houden en de boete van 650 dollar (325 euro) werd verlaagd naar 300 dollar (150 euro). Veel tijd hadden we niet om rouwen om onze boete. We moesten 10 uur in Blenheim zijn voor een wijnproeverij. Gelukkig waren we 8 proeverijen later de stroeve start van de dag al weer vergeten.

Les 3: Ga springen op een springkussen. Zorg dat je verkeerd neerkomt zodat er een ruggenwervel verschuift. Het gewenste resultaat is dat je naar een fysiotherapeut moet in Opotoki, een gehucht aan de oost-kust van het Noordereiland. Het leek Claudia de ideale manier om nieuwe locals te ontmoeten. Uit een vliegtuig springen was voor Claudia geen enkel probleem, maar met een spingkussen had ze toch iets meer moeite. Een week na de heerlijke springsessie werd het toch echt tijd om een fysiotherapeut op te gaan zoeken, want Claudia's ruggengraat protesteerde behoorlijk. Helaas bleek het onmogelijk om op een vrijdag nog een afspraak te maken bij een kraker in Wakatane, de stad waar we toen zaten. Claudia werd wel op enkele reservelijsten gezet, maar daar putte ze niet echt hoop uit.

De zoektocht naar een fysio ging verder. Het bracht Claudia bij een huis waar voorheen een therapeut in zat, maar inmiddels werd bewoond door een oud stel. De bewoonster van het huis was zo aardig om achter het internet te kruipen en nog een meer fysiotherapeuten voor Claudia te zoeken. Typisch Nieuw-Zeelands overigens: mensen hier zijn altijd bereid om je een helpende hand te geven. Ook adviseerde de vrouw naar de dokter om de hoek te gaan. Ongelooflijk vriendelijk allemaal, maar helaas leverde het niets op. Dan maar in Auckland naar de fysio, was de conclusie. Een uurtje later sloten we onze zoektocht af met een wijntje op het terras om de pijn een beetje te verzachten. Angela had geen pijn, maar dronk uit sympathie mee met Claudia. Onverwachts werd Claudia op het terras teruggebeld door Fraser, een Schotse ortopeet. Hij vond het erg vervelend dat hij die dag geen plek meer voor Claudia had kunnen creëren en was bereid haar op een zaterdag te zien in zijn praktijk in Opotoki.

De volgende dag zag Fraser dat er inderdaad een wervel was verschoven, maar dat het met een goede kraakbeurt en enkele oefeningen al snel beter zou moeten gaan. Na de kraaksessie stelde hij voor om nog een kopje thee te drinken in de tuin. En het was een prachtige tuin. En een prachtig huis. Hoewel bijna niets oud is in Nieuw-Zeeland, is zijn huis een uitzondering. Het huis was ooit in de jaren 20 neergezet voor één van de bestuursleden van de stad. Terwijl zijn hond Max aan onze voeten lag, legde de Schot uit dat hij in de tuin groente en fruit kweekte. Na lichtelijk protest van ons ('Dat is toch veel te gek!'), kregen we er een zak vol van mee inclusief twee versgelegde eieren. De volgende dag maakte Claudia een omelet voor ons als ontbijt.

Tot zover de drie manieren om snel locals te ontmoeten. Wel moet gezegd worden dat deze methodes niet te vaak toegepast kunnen worden. Dit kost namelijk te veel geld en te veel ruggenwervels. Wij zijn gelukkig de meeste dagen van onze maand in Nieuw-Zeeland gewone, 'gezonde' toeristen geweest. We hebben toeristen dingen gedaan. Op een toeristische manier door het land gereden. Op toeristische campings gestaan. Toeristen-kleding gedragen en toeristen-foto's gemaakt. Zonder schaamte geven we het toe: we hebben ongelooflijk 'de toerist' uitgehangen. Waarom? Heel simpel: alle toeristische attracties zijn hier gewoon geweldig cool!' Hieronder onze echte hoogtepunten:

'Je wilt gaan skydyven?', vroeg de winkelbediende aan Claudia. 'Oh, dat is heel veilig. Veel veiliger dan bijvoorbeeld Jetboaten. Vorig jaar is er een meisje verdronken. De boot sloeg om, meisje zat klem en verdronk.' We waren even stil. Claudia was aan de ene kant gerustgesteld dat skydiven als 'veilig' werd gezien, maar aan de andere kant waren we allebei van plan nog dezelfde dag in die bewuste boot te stappen. Ach, dat zal toch wel goed gaan?

Een jetboat heeft twee V8 motoren die ervoor zorgen dat de boot op hoge snelheid over ondiep water heen kan schieten. Slechts 15 centimeter water had de boot nodig toen wij op de rivier bij Queenstown gevaarlijk dicht langs de rotsen, bomen en brugpilaren schoten. De 'spins' waren onze favoriet. De spetters vlogen ons om de oren toen we lekker aan het tollen waren over het water. En natuurlijk hadden jut en jul het weer voor elkaar gekregen om helemaal voorin de boot te zitten (de beste plek) terwijl we daar als één van de laatsten aankwamen. Waar een praatje een uur voor vertrek met de bestuurder allemaal niet goed voor is..

Onze onbewuste en vanzelfsprekend onbedoelde charmes hadden ook invloed op onze instructeurs tijdens het 'Black Water Rafting'. Op de langzame gedeeltes, waar we met onze armen moesten peddelen om in onze rubberband vooruit te komen, hadden wij het aangename genoegen dat Claudia werd geduwd en Angela vooruit werd getrokken. Tja, wij spannen ons liever in wanneer het écht nodig is. We hadden al zwaar werk verricht tijdens het naar binnen klauteren van de grot, het springen vanaf rotsen en het afglijden van watervallen. Black Water Rafting is hetzelfde als White Water Rafting, maar dan niet met 8 personen in een boot maar in je eentje in een rubberband: een tube (Goh, waar hebben we dit tafereel eerder gezien..?). Een klein detail is dat de rivier 60 meter onder de grond door een grot loopt. We kwamen watervallen en afdalingen tegen waar we met onze rubberband heelhuids vanaf moesten zien te komen. Wanneer de rivier te ondiep werd, hielden we de band vast terwijl onze voeten stabiliteit zochten op de ongelijke, puntige rotsbodem.

Het ultieme genieten was tijdens het 'treintje'. Met de voeten van een andere band-ganger in je nek, werden we voortgetrokken/-geduwd. We hoefden alleen naar boven te kijken. Boven ons was een sterrenhemel aan 'glow-worms' te bewonderen. Nee dat is niet vies, dat is prachtig! Deze vlieglarven geven licht wanneer ze daar al poepend aan het plafond hangen. Het is de stront van deze beestjes die de prachtige sterren doet veroorzaken. Toch wel een béétje vies dus.. Maar gelukkig blijft de poep aan het plafond plakken en rook je er niets van. Toch leuk, zo'n sterrenhemel 60 meter onder grond. Het was adembenemend!

Er is nog veel meer te vertellen, maar onze andere activiteiten (paardrijden, tweedehands kleding kopen, langs ijsbergen dobberen, vulkaan beklimmen, op een gletsjer lopen, skydiven, langs fjorden varen, hiken door het Abel Tasmanpark, lifters meenemen, genieten op het strand, neus dichthouden in het vulkanische gebied en Japans eten in Auckland) worden perfect onder woorden gebracht door de foto's.

Nieuw-Zeeland, wat een heerlijke maand. Moe zijn we wel van al die activiteiten. Gelukkig zijn we nu aan het genieten van onze welverdiende vakantie op Fiji. Wees niet te jaloers: we zitten in het regenseizoen.

Voor foto's klik hier