Met de bus door Laos

Aziaten hebben vele talenten. Ze kunnen uren op een hurken zitten zonder kramp te krijgen. Ze kunnen blijven glimlachen, ook al valt er niets te glimlachen. Ze kunnen heerlijk eten maken. Maar hun grootste talent is toch wel .... het volledig volproppen van een bus. Wij hebben dit verschillende keren mogen ervaren. Onze trip van Cambodja naar Laos begon in een minibus waar normaal gesproken 10 mensen inpassen. Bij ons gingen er 24 mensen in. En dat was inclusief bagage van 24 mensen! Een zitplaats was snel gecreëerd: zet twee tassen op elkaar en voila! Voor de kinderen was er ook een oplossing: ieder op een knie. Op de stoel naast de chauffeur zaten twee vrouwen. Plaats genoeg!

Onze eerste stop in Laos waren de 4000 eilanden. In de zomer (onze winter), wanneer de Mekong laag staat, ontstaan er honderden eilandjes in de rivier. Enkele eilanden zijn permanent. Wij zaten op zo'n eiland: Don Det. Aan de mentaliteit van de Laotianen moesten we even wennen. Kijk niet vreemd op wanneer je 1,5 uur op je eten moet wachten of wanneer je niet gelijk in een winkel wordt geholpen omdat de eigenaar zijn favoriete soap zit te kijken. Hun hele houding leek te zeggen: ‘Jij bent de toerist, jij hebt iets van mij nodig, dus je wacht er maar op.' Ook moesten we steeds goed ons wisselgeld natellen. Vaak gaven ze ‘per ongeluk' het verkeerde bedrag terug en wanneer we daar iets van zeiden, kregen we een nerveus en excuserend lachje als antwoord. Na twee dagen waren we aan de Laotianen gewend en konden we hun mentaliteit zelfs waarderen. Door hun ‘Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg-houding', hadden de Laotianen een zekere ‘schijt' aan de toeristen en was hun levensstijl authentiek gebleven.

Op het eiland wonen niet alleen Laotianen. Enkele westerlingen hebben daar een nieuw bestaan opgebouwd. Zo ook Mike, een nerveuze Duitser die de hele dag een gigantische joint in zijn mond heeft. Zijn joints bestonden uit een volledige sigaret die hij in vloeipapier en wiet had gerold. Hij had een prachtige Laotiaanse vrouw aan de haak geslagen en runde een guesthouse op Don Det. Samen met een groepje toeristen zijn we met zijn boot een dagje de Mekong op gegaan. De rivier stond extreem laag voor de tijd van het jaar en het was een hele opgave om de lange boot tussen de rosten te manoeuvreren. Vlak voor het lastige gedeelte zette Mike de boot even stil. Hij stak nog een joint op om rustig te worden, drukte ons op het hart dat we absoluut niet mochten bewegen en startte de motor. We keken elkaar aan: zal dit goed gaan? Hoewel de hoeveelheid marihuana die de Duitser tot zich nam absoluut niet gezond kon zijn, beïnvloedde het niet zijn vaar-vaardigheden. Zonder ook maar een steentje te hebben geraakt, kwamen we veilig aan op een prachtig verlaten eiland. Het was één van die eilandjes die over drie maanden door de grote hoeveelheden regen zou ophouden te bestaan. Op het eiland genoten we enkele uren van de zon, de prachtige omgeving en de heerlijke lunch die Mikes vrouw had gemaakt. Het was een heerlijke dag.

Naast het eiland Don Det, ligt het eiland Don Khon. De twee eilanden worden verbonden met een brug. Op een bewolkte, maar zeer benauwde dag, zijn we naar Don Khon gefietst om een waterval te bekijken. Hoewel wij als echte Nederlandse meiden natuurlijk ervaren fietsers zijn, viel deze fietstocht toch vies tegen. De fietsen waren te klein voor ons en de hele weg lag vol met grote stenen en diepe kuilen. Op de plekken waar geen kuilen of stenen waren, lag er fijn, los zand dat de nodige zweet op onze bovenlip bezorgde. We kwamen bij de waterval aan met stof in ons haar, klotsende oksels en onze nieren waren we door de hobbelweg ondeweg verloren. Fiets geparkeerd en daarna genoten van het uitzicht. Zo'n 15 minuten later stapten we weer op onze fiets. ‘Hé, mijn fiets is verplaats', zei Claudia. ‘Hé, mijn band is lek!' ‘Hé, mijn bel is kapot!' ‘En mijn mandje ook!' ‘Wacht eens even, dit is mijn fiets helemaal niet. Hij is omgeruild!'. Naast een zandweg, een hobbelweg, was nu ook Claudia's fiets weg. Eén of andere luie toerist met een lekke band dacht zijn probleem snel op te lossen door zijn fiets te wisselen met die van Claudia. De klootzak. We hebben nog even gezocht naar de fiets, maar tevergeefs. Dan maar lopend terug. Op de terugweg kwamen we gelukkig langs een klein restaurant waar een vrouw voor een euro onze band wilde plakken. Ondertussen gingen wij met haar kinderen spelen. Wij probeerden de twee bijdehante jongetjes die hun kleine slapende zusje zaten te pesten een beetje af te leiden. In Laos, net als in Cambodja, stikt het van de kinderen. In Cambodja hadden we speelgoed gekocht voor kids die we onderweg konden tegenkomen. Dat kwam nu goed van pas. Na een uurtje zaten we weer op onze fiets met maar één doel in ons hoofd: terug naar onze bamboehut met hangmat. We hadden wel weer genoeg gedaan die dag.

Pakse was de volgende plaats waar we met een bus heen werden gebracht. Dit keer zaten er gelukkig net zoveel mensen als plaatsen in het busje. Pakse is een nogal saaie stad. Aan sommige gebouwen konden we goed zien dat het ooit een bloeiende Frans koloniale stad moet zijn geweest. Ondanks de doodsheid van de stad was het wel een perfect startpunt om een prachtige rondtocht te maken. Twee dagen lang hebben we met een een scooter door het Bolaven-plateau gereden. Een groen en heuvelachtig gebied met vele watervallen en koffieplantages. Onze helmpjes lieten we liever niet achter bij onze scooter, maar het was ook niet altijd handig om ze in onze handen te houden. De oplossing: gewoon op je hoofd zetten. Dit resulteerde in enkele hilarische foto-momenten.

Wie heeft er ooit een man met twee hoofden door zijn straat zien lopen? Niemand? Enig idee wat de uitdrukking op je gezicht zou zijn? Zie je het voor je? Nou, die uitdrukking stond op de gezichten van de dorpsbewoners van een willekeurig dorp langs onze route. We hadden de scooter langs de kant van de weg geparkeerd en waren het dorp ingelopen. De mannen waren druk bezig koffiebonen te verpakken. De kinderen hadden ons snel in de gaten en liepen achter ons aan. Zodra we ons omdraaiden om een foto te maken, renden ze weg. Het was bijzonder om te zien hoe deze mensen leefden. Het hele dorp stond op palen en draaide waarschijnlijk op de productie van koffiebonen. De kinderen vonden ons bar interessant, de ouderen keken op een afstandje toe. We probeerden het ijs te breken door steeds vriendelijk gedag te zeggen: ‘Sabaai-dii!'. Dit hielp en de bewoners begonnen zich iets meer te ontspannen. Het was duidelijk dat het drop nooit door buitenlanders werd bezocht. Na een half uur stapten we weer op onze scooter. Zowel de bewoners van het dorp als wij waren een weer een ervaring rijker.

Om van Pakse naar de hoofdstad Vientiane te kunnen komen, moesten we ... goh .... alweer een bus nemen. Maar dit was een goddelijke bus. Een bus uit het boekje. Een plaatje om te zien en om in te liggen. Het was een SLEEPERBUS! Wat een heerlijkheid was dat. Comfortabel de nacht doorbrengen in een echt bed en 's ochtends wakker worden op de plaats van bestemming. Inclusief avondeten, flesje water, zuurtjes en 's ochtends een vochtige tissue om je gezicht te wassen. Wij zouden iedere rit wel zo'n bus kunnen gebruiken! Deze hemelse bus bleek echter een uitzondering te zijn.

Vanaf Vientiane namen we wegens de hoge tuk tuk-prijzen een local-bus naar het Boeddha-park. We gingen op pad met Quan en Steven, een Canadees en een Engelse jongen. Voor 50 cent werden we zo'n 20 kilometer buiten de stad gebracht. Op tweezitters zaten vier mensen (Aziaten hebben geen brede heupen) en in het gangpad stonden we ongeveer 5 centimeter van elkaars gezicht verwijderd. Naarmate we dichterbij het Boeddha-park kwamen, stapten er meer mensen uit en kregen we meer ruimte.

Het Boeddha-park staat vol met prachtige Boeddha-beelden. Toch was het ook een tikkeltje bizar om zo veel van die beelden bij elkaar te zien. Het leek zo wel op een dumpplek voor ongewenste Boeddha's. Het park was het doel van onze dag, maar zou niet het hoogtepunt worden. Op de terugweg zagen we ineens een stoet dansende mensen langs de kant van de weg. Vooraan liep een vrouw die een tak vol met geld omhoog hield. De groep werd achtervolgd door een kleine, open vrachtwagen waarop een band stond te spelen. We zagen dit uit ons raam en keken elkaar vervolgens aan. ‘Zullen we uitstappen?' ‘Waarom niet?' ‘Ok, we stappen uit!' Twee minuten later reed de bus weg en stonden we ineens aan de kant van de weg bij een dorp waarvan we de naam niet eens wisten.

Meteen werden we opgenomen in de groep. We kregen Lao Lao (whiskey) aangeboden en Beer Lao. We moesten dansen. We moesten drinken. En we moesten absoluut blijven. Gelukkig konden we communiceren met een Laotiaanse vrouw die in Amerika woont en sinds 7 jaar weer terug was in haar geboortedorp. Haar zus is de eigenaresse van de basisschool en gaf een feest. Het geld dat werd opgehaald met het feest werd geschonken aan de dorpstempel. De gastvrijheid van de mensen was ongekend. Alles wat ons werd aangeboden, mochten we niet weigeren. Dat zou een belediging zijn. Het gevolg was dat we binnen een uur dronken waren. Terwijl wij aan alle kanten werden verwend, lieten de dorpsbewoners blijken hoe blij ze met ons waren. Dat wij met hun wilden feesten was voor hun een hele eer. Een omgekeerde wereld. In Nederland moet je het niet in je hoofd halen om ongevraagd op een feest op te duiken.

Even een moment rust was er niet bij. We moesten blijven dansen en niet te vergeten: drinken! De stoet eindigde bij het huis van basisschooldirectrice Op het schoolplein werden tafels neergezet en en die kwamen vol te staan met heerlijk eten. De band herinstalleerde zich en ging over op karaoke muziek. We moesten natuurlijk blijven voor het eten. We hadden inmiddels al lang onze laatste bus gemist, maar ook dat was geen probleem, want we werden voor onze hoteldeur afgezet. Het was een avond die we niet snel zullen vergeten.

Een bus naar Vang Vieng. Weer een busdrama: de bus ging stuk. Na drie uur in de zon te hebben gestaan, werden we opgehaald door een vervangende bus. Gelukkig waren we de busritjes in Laos inmiddels wel gewend. Vang Vieng zou je kunnen omschrijven als ‘Salou aan de Mekong'. De Lonely Planet beschrijft het als Las Vegas in de Nevada woestijn. Het is een plaatsje in niemandsland waar het uitgaansleven, voor Laotiaanse begrippen, booming is. Je kunt er allerlei activiteiten doen: klimmen, caving, fietsen, raften. Maar de grootste attractie is toch wel: TUBEN. Het principe is heel simpel: je gaat in een oude binnenband zitten en laat jezelf meevoeren over de rivier. Om de 10 meter staat er een bar waar je af kunt stappen om iets te drinken. Wanneer je de bar zat bent, stap je weer in je tube en peddel je naar de volgende bar. Wat is het hogere doel van deze bezigheid vraagt de lezer zich misschien af? Het doel is net zo banaal als het in Salou zou zijn: heel veel drinken. Klopt, volkomen nutteloos gedrag, maar we hebben wel veel lol gehad die dag. Bovendien kun je het slechter treffen dan lichtelijk aangeschoten in een binnenband hangen omringd door prachtige bergen en een zonnetje op je bolletje.

Vang Vieng naar Luang Prabang. Bochtje hier, bochtje daar. Heuveltje op, heuveltje af. Ach ja, dit ritje kon er ook nog wel bij. Luang Prabang is een prachtig oud Frans-koloniale stad met geweldige winkels. We hebben dan ook, heel fout, een hele dag daar gewinkeld. En dat noemt zichzelf een ‘backpacker'?! Alle overbodige ‘troep' hebben we linea recta met een postpakket naar huis gestuurd. Ons hostel in Luang Prabang was een verademing. Na meer dan een maand te hebben gepoept boven een gat in de grond, onze haren te hebben gewassen met koud rivierwater en continue een gebrek te hebben gehad aan toiletpapier, was het fijn om in een hostel te slapen met alle voorzieningen. Het hostel was net nieuw en had heerlijke bedden. Bedden die helaas door mede ‘dorm-genoten' werden besmeurd. Onder Angela lag letterlijk een ‘dirty-old-man'. Hij was 73 jaar oud en praatte honderduit over Thailand en dan met name over het eiland Phuket. Dat vond hij GE-WEL-DIG! Wij konden wel raden waarom hij dat geweldig vond. Daar zijn genoeg vrouwen die met zo'n oud mannetje het bed in willen duiken. Onder Claudia lag ook een geval apart. Een vrouw van ongeveer rond de 50 die de hele tijd een wit konijn bij haar droeg. Ze had ‘playboy' gekocht in Thailand en kon het niet over haar hart verkrijgen hem weg te doen. Elke keer wanneer we onze ‘dorm' binnenliepen stonk het naar pis. We dachten gelijk aan kleine, schattige ‘playboy' die elke ochtend door zijn baasje in onze kamer werd losgelaten. Dit bleek echter niet de schuldige te zijn. Het was het oude mannetje dat onder Angela sliep. Hij was blijkbaar oud genoeg om last te hebben van een ernstig blaasprobleem. 's Nachts piste hij in zijn bed en overdag bleef dat lekker doorwalmen. GADVERDAMME!

Onze laatste busrit in Laos ging richting het noorden van Thailand. Wederom een ritje die ons bij zal blijven. We zaten in een goede bus, maar de weg was ... hoe zullen we het zeggen .... de weg was weg. Er was ruimte gemaakt voor een weg, maar hij lag er nog niet. Dit betekende hobbels, kuilen, stenen, bochten, greppels, afgronden! Dat de bus niet halverwege was overleden, was een wonder. Er zat een wc in de bus, maar die zat op slot. Om de zoveel uur werden we ‘gelucht' en kregen we de mogelijkheid om een willekeurige struik op te zoeken die als dumpplek kon dienen. Het hurkend plassen en in de juiste richting mikken was een vaardigheid die we gelukkig tijdens onze jungle-trekking al onder de knie hadden gekregen.

24 uur later kwamen we aan in Chiang Mai, een redelijk grote stad in het Noorden van Thailand. Vanuit deze stad zijn we naar Pai gegaan. Een heerlijke ontspannen plek vol met kunstzinnige types. Livemuziek elke avond, lekker eten en een bamboehutje om in te slapen (5 euro per nacht). Hier hadden we even vakantie voordat we naar het broeierige Bangkok gingen.

Voor meer foto's klik hier