Angkor What?

Angkor Wat, onder deze naam kennen veel mensen de indrukwekkende tempelcomplexen in Cambodja. De hindoeïstische tempel Angkor Wat is de bekendste tempel en de trots van de natie. Zijn karakteristieke torens staan op de Cambodjaanse vlag, op blikjes Cambodjaans ‘Angkor' bier en, niet te vergeten, op talloze souveniers. Rond de tempel lag de stad ‘Angkor Wat', waar een miljoen mensen hebben gewoond. Tegenwoordig wordt de stad ‘bewoond' door toeristen en zijn de ruines de stille getuigen van wat ooit het centrum van een emperium was. De tempelcomplexen zijn een toeristische Trekpleister met een grote T. Wanneer je naast cultuur snuiven dol bent op groepen Japanners en Koreanen, zit je hier op de juiste plek. Graag praten we nu verder over de slechtgekleede Aziaten met zonnekleppen en fototoestellen, maar dit is een opendeur die wij niet zullen intrappen. Bovendien zijn wij misschien net zo erg?

Alleen Japnanners en Koreanen gaan 1 dag naar Angkor Wat (want zij doen Cambodja in drie dagen). Een Die Hard toerist koopt een drie-dagen kaart. Deze aankoop doet een klein beetje pijn: je moet er welgeteld 40 dollar voor neerleggen. Ach ja, je moet het gezien hebben, toch? Ontspannen kan een bezoek aan de temples niet genoemd worden. De hitte in deze omgeving is verstikkend en de zweetstroom lijkt uit een onuitputtende bron te komen. Bovendien word je continue lastig gevallen door tientallen kleine kinderen die van alles aan je proberen te verkopen: 'You want postcard? Only one dollaaahhh'.

Angkor Wat is duur, het stikt er van de toeristen en het is een aanslag op je lichaam. Zijn die verdomde tempels het allemaal wel waard? Het antwoord is simple: Absofuckinglutely! Al een vis in het water fietsten we door het prachtige gebied met af en toe en stop bij een tempel. Het dagje in de toektoek was ook leuk, hoewel de toektoek-bestuurder voor elke meter extra die hij moest rijden een hoger bedrag vroeg. Een hoogtepunt was de Beng Mealea-tempel, twee uur buiten Siem Reap gelegen. De natuur heeft deze temepel volledig overgenomen. Om de tempel te kunnen bekijken moet je de naar beneden gevallen rotsblokken gebruiken als klimrek. Gelukkig hangt er af en toe een liaan waar je aan kunt vasthouden. Het beklimmen van deze tempel voelde alsof we een prachtige schat hadden ontdekt. Claudia probeerde nog een steen in een deur weg te duwen, maar er ging geen geheime gang voor ons open.

Naast Angkor hebben we ook enorm genoten van ons verblijf in Siem Reap. De groep waar we hier mee optrokken was divers en overal voor in. Inmiddels weten ook de niet Nederlands sprekende mensen wat ‘gezellig' betekend. De Denen blijken hier ook een woord voor te hebben: hyggelig. En de Isrealieten gebruiken: Sababa. Siem Reap is een fijne stad waar je voor 1 dollar op straat kunt eten, waar je door de laagbouw het gevoel krijgt dat je in een dorp bent en waar een mooie nachtmarkt is waar je zonder veel moeite van je geld af kunt komen (Claudia: 5 portemonnees en 6 tekeningen, Angela: 2 portemonnees, een jurkje en oorbellen). Het is ook een stad van verrassingen: kijk eens wie we onverwacht tegen kwamen....?????

Onze volgende stop: Ratanakiri. What? google het maar ...

Na een lange tempeldag heeft Angela een bezoekje aan een weeshuis gebracht. Dit is haar verslag:

'Graag neem ik van het moment gebruik om Willy Alberti te quoten: 'Een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft'. Vanwaar deze dramatische zin? Ik heb samen met vier Belgen in Siem Reap een weeshuis bezocht. In Cambodja leven veel wezen. Armoede en Hiv eisen slachtoffers. Gelukkig zijn er inmiddels veel organisaties die weeskinderen opvangen en ze een betere toekomst proberen te geven. Dit zijn veelal Westerse initiatieven. De filantropie onder de Cambodjanen zelf is ver te bespeuren. Vaak hebben ze hun handen vol aan hun eigen zorgen en bovendien heeft heel Cambodja last van een nationaal trauma. Het weeshuis waar wij zijn geweest, was wel opgericht door een Cambodjaan.

Zodra de kinderen door kregen dat wij het pad opliepen, kwamen enkelen op ons afgerend. De Belgen waren de dag daarvoor al geweest en het was dus een feest der herkenning voor de kids. Ze vroegen in perfect Engels naar mijn naam. Over veel meer talenkennis beschikten ze niet, maar het was ontzettend beleefd. Na de formaliteiten werden het gewoon weer blije, drukke, spelende kinderen. Ik maakte een foto en dat enorme zwarte apparaat dat ik daarvoor gebruikte werd meteen reuze interessant gevonden. Een klein jongetje stond erop dat hij ook een foto wilde maken. Ik legde hem de basics uit en hij ging aan de slag. Hij was absoluut een fotograaf in de dop. Hij ging door zijn knieen, gebaarde een groepje meisjes dat ze moesten inschikken en liep naar voren en naar achteren voor de juiste hoek. De foto's die je ziet, zijn dan ook niet door mij gemaakt, maar door onze huisfotograaf.

De Belgen gingen met een groepje voetballen. Ik bleef onder andere achter met een kleine jongen (paars T-shirt) die zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt was. Hij was de enige die nog wel ouders had, maar was achtergelaten in een kliniek vanwege zijn handicap. Wat een schat. En wat was hij blij met onze aandacht. Hoewel hij geen Engels sprak, wist hij precies wat hij moest doen toen ik hem een Hi Five gaf.

We zijn maar even in het weeshuis geweest, maar allemaal gingen we weg met het gevoel dat we daar nog wel weken konden blijven. Engels leren, het huis opknappen of ze simpelweg aandacht geven.

Voor iedereen die van plan is ooit de tempels van Angkor Wat te bezoeken: ga ook even langs dit weeshuis.
Cambodian Childrens Sanctuary
sokorphanage@yahoo.com