We hebben twee dagen in Phuket 'vastgezeten'. We waren, zoals altijd, keurig op tijd op het vliegveld. De ochtend van 23 januari waren we vertrokken van Koh Phi Phi. Bij de Check-in lieten we onze ticket en paspoort zien. De man keek over de balie en zei: 'Do you have a Visa?'. Wij zeiden dat we een 'visa on arrival' zouden aanvragen in Vietnam. Dat kon wel zo zijn, zei de man, maar dan heb je evengoed een 'Letter of approval' nodig. WAT!! En deze hadden we moeten halen in BANGKOK! Dus we kunnen niet mee? Nee, jullie kunnen niet mee. We zijn uit de rij gestapt met het gevoel dat we echt enorme pech hadden gehad. Gelukkig konden we de benodigde brief ook via internet opvragen. En de ticket mochten we voor onze volgende vlucht gebruiken. Mazzeltje.

We hebben een busje naar Patong gepakt en daar een guesthouse genomen. Wat is Phuket een vreselijke plek zeg. Salou is er niets bij. In Salou heb je tenminste geen honderden dikke oude mannetjes met Thaise jonge meisjes op hun schoot. Wij zaten in typisch zo'n straatje en elke ochtend tijdens het ontbijt zagen we dikke Engelsen hun hotel uitkomen met Thaise vrouwen aan hun hand. Walgelijk gewoon! Maar toch ook wel weer leuk om te hebben gezien. Na een stranddagje waar we tien keer zijn aangesproken door Zweden en Noren of we de volgende dag op een partyboot wilden, zijn we nog even de stad in gegaan. We kwamen terecht in Club Lime. Mooie bar/disotheek, maar zo veel foute, dronken en vooral jonge mensen! Vol met Australiers. Wanneer wij naar Salou gaan (na de middelbare school), gaan zij naar Thailand. Dat is nu wel duidelijk.

Na twee nachten in Phuket (voorlopig onze laatste strandbestemming) hadden we de 'letter of approval' gekregen, konden we de vlucht boeken en vertrokken we alsnog naar Vietnam. We kwamen aan in het donker en dat is nooit fijn. Gelukkig hadden we een stoere man bij ons (lees: 20 jarige Australier met een 'whatever' instelling) die ons beschermde tijdens de reis naar ons hostel. We kwamen terecht in een goedkoop maar smerig guesthouse waarvan de eigenaresse een heel oud vrouwtje was. Overal lagen haren, het was gewoon smerig. De volgende dag kwamen we beide tot de conclusie dat we na bijna een maand gewoon weer even zin in luxe hadden (In Thailand hebben we steeds heel low-budget gedaan). We namen een hotel van de staat (dat heb je hier) incl. ontbijt en twee filmkanalen. Ze hadden ook Disney Channel! :-D Yeah!

De mensen kunnen ontzettend bot zijn in Vietnam, maar dat heeft altijd iets met geld te maken. Veel botte mensen op de markt dus. Maar zodra het niet om geld gaat, zijn ze erg open en vriendelijk. Veel vriendelijker dan de Thai. Het verkeer is een gekkenhuis. Er zijn zebrapaden, maar die hebben geen macht. Er zijn 5 miljoen motors in deze stad! Elke dag sterven mensen aan een verkeersongeluk, dus dat was echt iets waar we voor moesten uitkijken. Hoe steek je over in Vietnam? Je begint heel langszaam de straat op te lopen en kijkt elke motor stuk voor stuk aan. Dan stop je op de middenlijn en doe je hetzelfde voor de andere kant. Als je snel gaat lopen, rijden ze je omver. Waar we ook voor uit moesten kijken, waren de straatrovers. Ze zijn ongelooflijk brutaal. Vanaf hun motor (waar ze echt alles op vervoeren, inclusief hele families) snijden ze de tas van je schouders. Dit gebeurt in 'backpackersland' elke dag. Ze pakken de zonnebrillen van je hoofd en de kettingen van je nek. Zolang je je rugzak met beide hengels om hebt, kan er niet zo veel mis gaan.

Tijdens een tocht door de stad hebben we het Warmuseum gezien. Echt heel indrukwekkend en verdrietig. Het musuem hangt vol met gruwelijke foto's en benadrukt dat Vietnam nog steeds lijdt onder de gevolgen van de chemische wapens die destijds gebruikt zijn. Elke dag worden er nog misvormde kinderen geboren, vooral op het platteland, omdat zwangere vrouwens besmet water hebben gebruikt. Er zijn om die reden veel gehandicapten in Vietnam. We hebben een werkplaats opgezocht, opgericht door de staat, waar gehandicapten de kans krijgen om te werken. Deze initiatieven heb je door heel Vietnam.

Verder hebben we het Reunificatie paleis bezocht. Onder het paleis (vanaf 1975 een museum toen Vietnam weer 1 land werd) zit een bunker, destijds bedoeld voor de president om te schuilen. Ineens zei een oude Amerikaanse man met wit haar in een staartje: 'I was here in 1968'. Natuurlijk wilden we daar meer over weten en Angela begon hem vragen te stellen. De man was voor het eerst in Vietnam na 42 jaar. Hij was destijds gestationeerd in HCMC. De Vietcong had een tunnel vanaf Cambodja naar HCMC gegraven. 'Suddenly they were everywhere', zei de man, 'and we were attacted'. Terwijl hij dit zei, begon hij te huilen.

Het was een dag van ontmoetingen. Bij onze 'huis-winkel', spraken we een Amerikaan. Hij is getrouwd met een Vietnamese vrouw, woont in de VS, maar gaat af en toe nog naar Vietnam. Hij vertelde dat hij ten tijde van de Vietnamoorlog juist had geprotesteerd tegen de oorlog. Vanaf dat moment hebben we elke dag een praatje met de man gemaakt. De laatste dag zei hij tegen ons:' Enjoy your trip and don't take anything for granted.'

De laatste leuke ontmoeting was in een winkel waar Claudia even in wilde. Achterin de winkel was een Vietnamese man gitaar aan het spelen. We lieten blijken dat we het mooi vonden en gingen erbij zitten. Hij speelde een Vietnamees liedje voor ons en zijn vader zong mee. Daarna ging hij over op de Beatles en Que Sera Sera. Echt grappig en leuk! Dit was mede de reden waarom Claudia een dag later een gitaar heeft gekocht en een nieuwe naam heeft aangenomen: Claudia Hendrix. Nu alleen nog even oefenen.

'I wanted to die for my country' Dit antwoord kregen we toen Angela aan onze gids vroeg waarom hij ervoor had gekozen zich bij de Vietcong te voegen. Vervolgens liet hij ons de plek op zijn schouder voelen waar hij ooit was beschoten. Het voelde hol en hard. Na de overheersing van de Chinezen en Fransen was de inval van de Amerikanen een druppel te veel voor veel Vietnamezen. Het waren voornamelijk boeren die zich bij het leger van Ho Chi Ming aansloten. Onopgeleid, maar wel volledig thuis in de jungle. We hebben de Cu Chi Tunnels bekeken. Cu Chi was tijdens de oorlog een zeer strategisch gebied gelegen tussen Cambodja en HCMC. De Amerikanen wilde het onder controle hebben om HCMC uit handen van de Vietcong te kunnen houden. De Vietcong in dit gebied leefde bijna volledig onder de grond. Claudia heeft een klein stukje van de tunnels bekropen. Bezweet en met spierpijn in haar benen kwam ze naar buiten. Claudia was slechts twee minuten onder de grond. Het is onvoorstelbaar dat mensen soms dagen, weken, maanden onder de grond zaten. Vanzelfsprekend hadden we nog meer vragen voor onze gids. Vond hij het niet erg om verschillende dagen in de week in het gebied te lopen waar hij zelf heeft gevochten en waar hij zo veel familie heeft verloren? Naast het feit dat praten over de oorlog geen slechte baan is voor een 62-jarige vond hij dat de geschiedenis herinnert moest blijven worden. Maar makkelijk is het niet voor hem. Hij heeft nog regelmatig nachtmerries, vertelde hij. Ook vertelde hij zijn verhaal met geluidseffecten. Een schot van een Amerikaanse tank, het loslaten van de B52 bommen: het waren geluiden hij nog steeds kon horen.

Eerder die dag bezochten we de Cao Dai tempel. Het Caodaisme is een poging om de ideale religie te creëren van alle religies in Vietnam. Het resultaat is een kleurrijke mengelmoes van Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoisme en Christendom. Elke gelovige draagt een kleur, symbool voor hun geloof. We hebben de eerste 15 minuten van de mis meegemaakt. Zeer indrukwekkend en mooi om zoveel geloofsinvloeden bij elkaar te zien. Alle toeristen werden het balkon opgedreven. Daar stonden we dan in een rijtje.
27 januari was een speciale dag. Claudia verjaarde op die dag en dat werd de volle 24 uur gevierd. Rond middennacht was er al reeds drie keer gezongen, aangezien iedereen een andere tijd op z'n horloge had. Ook had ze haar eerste cadeautje al in ontvangst mogen nemen, namelijk een vietnamese schoudertas die ze van Angela kreeg. Voor alles geldt: hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Zo ook voor het vieren van je verjaardag. Claudia was dan ook blij dit te vieren met een groep van in totaal tien man. 's ochtends vroeg was het weer feest; met haar eigen feestmuts op werd ze overspoeld met ballonnen. In de bus op weg naar de Mekong Delta werd iedereen getrakteerd op feestelijke donuts die Claudia om half zeven 's ochtends bij de bakker had gehaald. Later die dag heeft Claudia nog meer cadeaus in ontvangst mogen nemen. (zie foto's) De trip over de Mekong Delta was ook fantastisch. Na de chocoladetaart kon de dag helemaal niet meer stuk. Wat een geweldige dag.

[ Ik wil iedereen die heeft bijgedragen aan die fantastische dag enorm bedanken! Angela super mooi cadeau! Echt heel lief. Mark, het armbandje van de Thaise weeskindjes heeft veel indruk op me gemaakt. Heb wel weer zin in een stukje van die chocolade taart! Natuurlijk was ik ook erg blij al jullie felicitaties uit Nederland te lezen. ]

Hoewel we slechts een week in Vietnam zijn geweest, hebben we het als zeer bijzonder ervaren. Overal zijn sporen van de geschiedenis te voelen en te zien. Van het communisme echter, merk je maar weinig. Dit schijnt in het noorden anders te zijn. We zullen dit tijdens deze reis helaas niet zelf kunnen ervaren, vorige week hebben we bus gepakt naar Phnom Penh in Cambodja.

Tot ons volgende verhaal!